اثربخشی روان درمانی بین فردی گروهی کوتاه مدت بر نشانه های افسردگی، ابرازگری هیجانی، مهارت های اجتماعی و کیفیت زندگی دانشجویان افسرده

مقدمه: اختلال افسردگی یکی از شایع­ترین اختلالات روان­شناختی در بین دانشجویان محسوب می­شود که جنبه­های مختلف زندگی آنان را تحت تاثیر قرار می­دهد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر روان درمانی بین فردی گروهی کوتاه­مدت بر نشانه­های افسردگی، ابرازگری هیجانی، مهارت های اجتماعی و کیفیت زندگی دانشجویان انجام شد. روش­کار: این کارآزمایی بالینی در بازه­ی زمانی مهر تا اسفند 1393 انجام شد. جامعه­ی آماری را دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد تشکیل می­دادند. 24 نفر با روش نمونه­گیری در دسترس از میان دانشجویان مراجعه­کننده به کلینیک دانشگاه فردوسی مشهد با شکایت افسردگی، انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه 12 نفری شاهد و آزمون تقسیم شدند. گروه آزمون تحت 8 جلسه­ی هفتگی 90 دقیقه­ای روان­درمانی بین­فردی کوتاه­مدت قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسش­نامه­های افسردگی بک-2، کیفیت زندگی (whoqol)، ابرازگری هیجانی (eeq)، مهارت­های اجتماعی (ssi) و جمعیت­شناختی بود. داده­ها با کوواریانس چندمتغیره به کمک نرم­افزارspss  نسخه­ی 19 تحلیل شدند. یافته­ها: نمره­ی کلی افسردگی در گروه آزمون به طور معنی­داری نسبت به گروه شاهد کاهش یافته بود (004/0=p). هم­چنین، نمرات تمام شاخص­های ابرازگری هیجانی (031/0=p)، خرده­مقیاس­های بیانگری هیجانی، بیانگری اجتماعی، حساسیت هیجانی، کنترل هیجانی و کنترل اجتماعی پرسش­نامه­ی مهارت­های اجتماعی(047/0=p) و حیطه­های سلامت روان­شناختی و روابط اجتماعی کیفیت زندگی به طور معنی­داری در گروه آزمون نسبت به گروه شاهد افزایش یافت (023/0=p). نتیجه­گیری: به نظر می­رسد روان­درمانی بین فردی کوتاه­مدت می­تواند به عنوان یک رویکرد درمانی اثربخش در کاهش نشانگان افسردگی و بهبود در مولفه­های کیفیت زندگی، ابرازگری هیجانی و مهارت­های اجتماعی در نظرگرفته شود.